Zaloguj się
What are you doing to set people up for success?
Throughout your professional journey, has anyone contributed to your success or inspired you to take on new challenges while making you feel valued, appreciated, and included? Have you ever felt empowered and supported by your superiors or colleagues who pushed you to be your best? Our Practice Playbook expert, Senani Ratnayake from Vet Alliance/Globalvet calls upon some colleagues to share how their career paths were positively influenced by someone who set them up for success.
ipsum
Ostatnie lata przyniosły rewolucję na rynku weterynaryjnych preparatów do zwalczania pasożytów psów i kotów. Niezwykłą popularność zdobyły leki złożone obejmujące swym spektrum działania zarówno pasożyty wewnętrzne jak i zewnętrzne. Co należy wiedzieć o produktach przeciwpasożytniczych w formule „wszystko w jednym”? Czy ich zastosowanie jest uzasadnione o każdej porze roku? Jakie są profity i ograniczenia używania preparatów poliwalentnych przeznaczonych do zwalczania parazytoz psów i kotów.
Klaudiusz Szczepaniak – dr n. wet. specjalność parazytologia weterynaryjna, członek Polskiego Towarzystwa Parazytologicznego, absolwent Akademii Rolniczej w Lublinie (obecnie Uniwersytet Przyrodniczy w Lublinie), pracownik naukowo-dydaktyczny w Zakładzie Parazytologii i Chorób Inwazyjnych, Katedry Parazytologii i Chorób Ryb na Wydziale Medycyny Weterynaryjnej UP Lublin.
Autor i współautor ponad 100 publikacji naukowych z zakresu medycyny weterynaryjnej i parazytologii weterynaryjnej, coach/wykładowca – krajowych i zagranicznych szkoleń z zakresu parazytologii weterynaryjnej, chorób transmisyjnych, chorób zwierząt egzotycznych
Babeszjoza to jedna z najgroźniejszych chorób pasożytniczych psów na terenie Europy. Inwazja ta dotyczyć może także innych gatunków zwierząt, w tym kotów, jak również ludzi. W złożonym cyklu rozwojowym pierwotniaków z rodzaju Babesia kluczową rolę odgrywają kleszcze, stąd profilaktyka tej choroby skoncentrowana jest głównie na stosowaniu akarycydów. Rynek weterynaryjnych produktów leczniczych oferuje bogaty wybór preparatów przeciwkleszczowych. Uczestnicy webinaru zapoznają się z mechanizmem działania najważniejszych dostępnych grup akarycydów stosowanych w medycynie weterynaryjnej. Omówione zostaną zalety i wady preparatów złożonych do zwalczania ekto i endoparazytoz zwierząt towarzyszących. Możliwości łączenia leków z różnych grup farmaceutycznych oraz immunoprofilaktyka babeszjozy.
Klaudiusz Szczepaniak – dr n. wet. specjalność parazytologia weterynaryjna, członek Polskiego Towarzystwa Parazytologicznego, absolwent Akademii Rolniczej w Lublinie (obecnie Uniwersytet Przyrodniczy w Lublinie), pracownik naukowo-dydaktyczny w Zakładzie Parazytologii i Chorób Inwazyjnych, Katedry Parazytologii i Chorób Ryb na Wydziale Medycyny Weterynaryjnej UP Lublin.
Autor i współautor ponad 100 publikacji naukowych z zakresu medycyny weterynaryjnej i parazytologii weterynaryjnej, coach/wykładowca – krajowych i zagranicznych szkoleń z zakresu parazytologii weterynaryjnej, chorób transmisyjnych, chorób zwierząt egzotycznych
Od dziesięcioleci szczepienia są powszechną metodą profilaktyki chorób w medycynie ludzkiej i weterynaryjnej. Obserwowany w ostatnich latach wzrost wahania przed szczepieniami powoduje większe obawy u lekarzy weterynarii i właścicieli zwierząt domowych.
W tym odcinku Vetspresso przyjrzymy się artykułowi opublikowanemu w „The Canadian Veterinary Journal” w marcu 2021 r., w którym podsumowano wyniki ankiety na temat tego, jak amerykańscy i kanadyjscy lekarze weterynarii postrzegają wskaźniki przeprowadzania podstawowych szczepień u zwierząt domowych, a także wpływ ruchów antyszczepionkowych na medycynę weterynaryjną i przestrzeganie zaleceń dotyczących szczepień.
Weź orzeźwiający łyk „Vetspresso” i dowiedz się, jak możesz zastosować te przydatne informacje w swojej praktyce weterynaryjnej, oglądając film związany z tym tematem z udziałem naszej „baristki” Vetspresso, Mélanie Normand, DVM.
Inne źródła
Zapoznaj się z bogatą gamą produktów Purina PRO PLAN® dla psów i kotów, opracowanych przez dietetyków, naukowców i lekarzy weterynarii Purina z wykorzystaniem najnowocześniejszych osiągnięć naukowych
W webinarze zostaną przedstawione przypadki kliniczne, w których leczenie prowadzone było przy użyciu lampy PHOVIA jako terapii wspomagającej.
Przypadki będą obejmowały: wapnicę skóry, zapalenie przestrzeni międzypalcowych, czyraczność odbytu oraz ropowice wywołane przez szczepy oporne bakterii.
dr n. wet. Dorota Pomorska-Handwerker – specjalista chorób psów i kotów, członek Europejskiego Stowarzyszenia Dermatologów Weterynaryjnych.
Jest absolwentką Wydziału Medycyny Weterynaryjnej w Lublinie, gdzie po studiach przez osiem lat kontynuowała pracę, jako asystent a później adiunkt w Zakładzie Diagnostyki Klinicznej i Dermatologii Weterynaryjnej Katedry i Kliniki Chorób Wewnętrznych Zwierząt UP w Lublinie. W tym czasie odbyła też trzystopniowy kurs z zakresu dermatologii na Europejskim College’u Dermatologii Weterynaryjnej w Wiedniu oraz uczestniczyła w wielu konferencjach dotyczących tego tematu na całym świecie.
Jest autorką i redaktorem naukowym kilkudziesięciu publikacji, organizatorką licznych konferencji krajowych i zagranicznych z zakresu dermatologii, alergologii oraz medycyny psów i kotów.
Oporność na środki przeciwdrobnoustrojowe jest ciągłym problemem zarówno w medycynie ludzkiej, jak i weterynaryjnej. Minimalizowanie rozprzestrzeniania się oporności bakterii na środki przeciwdrobnoustrojowe zarówno u zwierząt domowych, jak i u ludzi musi być głównym zadaniem dla lekarzy weterynarii zajmujących się małymi, jak również dużymi zwierzętami. Antybiotykooporność u Escherichia coli jest istotnym zagadnieniem zarówno w medycynie weterynaryjnej, jak i ludzkiej. Badania potwierdziły, że antybiotykooporność u E. coli jest powszechnie związana z interakcjami między ludźmi i zwierzętami gospodarskimi. Transmisja opornej E. coli między zwierzętami towarzyszącymi a ludźmi nie jest tak dobrze udokumentowana, jak transfer związany z gospodarstwem rolnym. Ostatnio kilka badań udokumentowało transmisję antybiotykoopornej E. coli między zwierzętami towarzyszącymi a ludźmi, gdy zwierzę było żywione surową karmą. Transmisja antybiotykoopornej E. coli z bardzo młodych zwierząt towarzyszących na ludzi była dokumentowana rzadziej.
Badanie omawiane w tej Naukowej Migawce, „Evidence that faecal carriage of resistant Escherichia coli by 16-week-old dogs in the United Kingdom is associated with raw feeding” (Dowody na związek kałowego nosicielstwa antybiotykoopornej Escherichia coli u 16-tygodniowych psów w Wielkiej Brytanii z żywieniem surowym pokarmem) oceniało potencjał transmisji antybiotykoopornej E. coli z bardzo młodych zwierząt domowych żywionych surowym pokarmem na ludzi.
- Do badania włączono 295 psów.
- Psy nie mogły być hospitalizowane w klinice weterynaryjnej w żadnym momencie, aby kwalifikować się do badania.
- Od każdego psa pobrano próbkę kału, gdy zwierzę było w wieku 16 tygodni.
- 223 właścicieli zwierząt ukończyło badanie, wysyłając odpowiednią próbkę kału.
- Próbki oceniono pod kątem oporności komensalnych E. coli na następujące antybiotyki: amoksycylinę, cefaleksynę, cyprofloksacynę, streptomycynę i tetracyklinę
- Jedynym istotnym czynnikiem ryzyka zidentyfikowanym u 16-tygodniowych psów będących nosicielami E. coli opornych na co najmniej 1 środek przeciwbakteryjny było podawanie zwierzęciu diety składającej się z surowego mięsa (p < 0,001).
- Obserwowano istotną oporność E. coli na każdy z ocenianych antybiotyków z wyjątkiem cefaleksyny.
- Najistotniejsza oporność na środki przeciwdrobnoustrojowe w tym badaniu dotyczyła cyprofloksacyny, niezwykle ważnego środka przeciwdrobnoustrojowego w medycynie ludzkiej.
Badanie to potwierdziło, że u szczeniąt żywionych surowym pokarmem już w tak młodym wieku, jak 14 tygodni, może występować znaczny wzrost oporności komensalnych E. coli na środki przeciwdrobnoustrojowe. E. coli w tym badaniu były oporne na amoksycylinę, cyprofloksacynę, streptomycynę i tetracyklinę. Spośród 43 psów w tym badaniu żywionych surowym pokarmem, 34 psom podawano surową karmę dla zwierząt „klasy komercyjnej”. Wielu zwolenników surowej karmy twierdzi, że komercyjne diety surowe nie doprowadzą do obecności bakterii w kale zwierząt żywionych tą karmą. Badanie to wykazało, że obecność opornej na środki przeciwdrobnoustrojowe E. coli była równie powszechna u psów karmionych karmą surową klasy komercyjnej, jak i u psów karmionych surową karmą przygotowaną w domu. Badanie to powiązało również występowanie opornej na środki przeciwdrobnoustrojowe E. coli u zwierząt towarzyszących z zakażeniami dróg moczowych u ludzi tym samym antybiotykoopornym szczepem E. coli. Inne badania jednoznacznie wykazały, że żywienie surowym pokarmem prowadzi do zwiększonej oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe, co zostało udowodnione na podstawie badań kału zwierząt towarzyszących. Niniejsze badanie pokazuje, że ryzyko transmisji oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe u komensalnych szczepów E. coli jest możliwe nawet u bardzo młodych psów karmionych surową karmą.
Piśmiennictwo:
Oliver Mounsey, Kezia Wareham, Ashley Hammond, Jacqueline Findlay, Virginia C. Gould, Katy Morley, Tristan A. Cogan, Katy M.E. Turner, Matthew B. Avison, Kristen K. Reyher. Evidence that faecal carriage of resistant Escherichia coli by 16-week-old dogs in the United Kingdom is associated with raw feeding. One Health, Volume 14, 2022, 100370, ISSN 2352-7714, https://doi.org/10.1016/j.onehlt.2022.100370. (https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S2352771422000027)
Dlaczego mój pacjent z cukrzycą ma tak duże wahania dobowe glukozy? Czy dawka insuliny u mojego pacjenta jest za niska, czy może za wysoka? A może preparat działa za krótko lub za długo albo trzeba dołączyć drugą insulinę lub lek doustny przeciwcukrzycowy? Odpowiedzi na te pytania znajdziesz w kolejnym webinarze dotyczącym cukrzycy. Dowiesz się także jak prawidłowo interpretować wyniki pomiarów z sensora, glukometru i krzywej cukrowej, dzięki czemu pewniej i trafniej dobierzesz dawkę insuliny. Lek. wet. Jakub Pernak podzieli się swoim kilkunastoletnim doświadczeniem w leczeniu cukrzycy na przykładzie pacjentów i zdradzi kilka sekretów skutecznego i bezpiecznego leczenia długoterminowego, których nie znajdziecie w literaturze.
Dr Jakub Pernak – w codziennej pracy łączy kilkunastoletnie doświadczenie lekarza ogólnego z wiedzą specjalistyczną, prowadząc konsultacje z zakresu medycyny kotów, endokrynologii, gastroenterologii oraz nefrologii i urologii. Od 13 lat pasjonuje się cukrzycą i konsultuje pacjentów z całej Polski i zagranicy. W lutym prowadził pierwsze w Polsce całodniowe szkolenie poświęcone wyłącznie cukrzycy u kotów. Propagator holistycznego podejścia do pacjenta oraz medycyny opartej na dowodach naukowych.
Udowodniono, że pimobendan wydłuża życie psów z przewlekłą zwyrodnieniową chorobą zastawek (CDVD, chronic degenerative valvular disease) prowadzącą do zastoinowej niewydolności serca (stadium C). Takie zastosowanie jest obecnie zarejestrowanym wskazaniem dla podawania pimobendanu u psów w Kanadzie. Wykazano, że stosowanie pimobendanu u pacjentów bez zastoinowej niewydolności serca, ale ze znaczną kardiomegalią (stadium B2) wydłuża fazę bezobjawową choroby średnio o 15 miesięcy (badanie EPIC). Stosowanie pimobendanu w tym przypadku uważa się w Kanadzie za pozarejestracyjne, chociaż w USA zostało ono obecnie zatwierdzone warunkowo (tj. jest teraz „zgodne z rejestracją”). Niewiele badań oceniło korzyści ze stosowania pimobendanu we wczesnej chorobie zastawki mitralnej przed wystąpieniem znaczącej kardiomegalii (stadium B1).
Badanie przedstawione w tym wydaniu Naukowej migawki: „The effect of treatment with pimobendan in dogs with preclinical mitral valve disease – a placebo-controlled double-blinded crossover study” („Skutki leczenia pimobendanem u psów z przedkliniczną chorobą zastawki mitralnej – podwójnie zaślepione badanie krzyżowe kontrolowane placebo”), którego celem było ustalenie, czy wcześniejsze rozpoczęcie podawania pimobendanu (tj. w stadium B1) może spowolnić wystąpienie choroby zastawki mitralnej i być korzystne dla pacjenta.
- Do badania włączono psy będące własnością klientów placówek weterynaryjnych z przedkliniczną CDVD (stadium B1); występowanie niedomykalności zastawki mitralnej potwierdzono badaniem echokardiograficznym.
- Do badania włączono tylko psy z łagodnym powiększeniem lewego przedsionka lub lewej komory (psy w stadium B2 wykluczono z badania).
- Pacjenci biorący udział w badaniu przeszli szkolenie w bieganiu na bieżni, aby umożliwić ocenę zdolności pacjenta do wysiłku fizycznego.
- Psy zostały losowo przydzielone do grupy otrzymującej pimobendan (0,2 mg/kg co 12 godz.) lub grupy otrzymującej placebo, a w drugiej części badania pacjenci otrzymywali lek z drugiej grupy (tj. krzyżowo); klienci i klinicyści nie wiedzieli, jaki lek jest podawany.
- W badaniu wzięło udział 15 psów; 8 psów otrzymywało pimobendan w pierwszej fazie badania, natomiast 7 psów otrzymywało aktywny lek w drugiej fazie.
- Wartości NT-proBNP były istotnie niższe w grupie otrzymującej pimobendan, a spadek tego biomarkera był bardziej znaczący po wysiłku.
- Nie stwierdzono różnic w stężeniach troponiny I ani mleczanu między grupami przed lub po wysiłku.
- Wielkość lewej komory była zmniejszona u psów przyjmujących pimobendan w porównaniu z wartościami wyjściowymi, ale nie stwierdzono istotnego zmniejszenia wielkości lewego przedsionka.
- Ocena aktywności pacjenta przez zaślepionego klienta podczas przyjmowania pimobendanu w 90. i 180. dniu wykazała, że zwierzęta były bardziej aktywne (odpowiednio 11/15 i 12/15) w porównaniu z pacjentami przyjmującymi placebo (odpowiednio 2/15 i 5/15).
W badaniu tym próbowano wykazać korzyści ze stosowania pimobendanu w porównaniu z placebo we wczesnej CDVD. W badaniu wzięło udział tylko 15 psów, a krzyżowy projekt badania miał na celu zwiększenie mocy wyników, jednak obie grupy były bardzo małe. Badanie to wykazało spadek stężenia biomarkerów sercowych (NT-proBNP) zarówno przed, jak i po wysiłku u pacjentów przyjmujących pimobendan w porównaniu z placebo. Podobnie, wielkość lewej komory był zmniejszona u psów leczonych pimobendanem, chociaż nie wykryto żadnych zmian w wielkości lewego przedsionka. Zaślepiona ocena poziomu aktywności psów wykazała istotne statystycznie zwiększenie aktywności u pacjentów przyjmujących pimobendan w porównaniu z tymi, którzy otrzymywali placebo zarówno po 90, jak i 180 dniach leczenia. Chociaż uzyskane wyniki są interesujące, te ustalenia należy traktować jako bardzo wstępne ze względu na niewielką liczbę uczestników badania. Autorzy wybrali dawkę pimobendanu 0,2 mg/kg co 12 godz., natomiast dawka według ulotki wynosi do 0,6 mg/kg podzielona na 2 podania), co mogło zmienić ogólne wyniki tego badania. Badanie to pokazuje, że podawanie pimobendanu w stadium B1 nie powoduje szkodliwych następstw; konieczne będzie przeprowadzenie szerzej zakrojonych badań, aby potwierdzić pozytywne działanie leku u większej grupy pacjentów.
Piśmiennictwo
Klein S, Nolte I, Rumstedt K, et al. The effect of treatment with pimobendan in dogs with preclinical mitral valve disease – a placebo-controlled double-blinded crossover study. BMC Vet Res. 2021;17(1):310. doi:10.1186/s12917-021-03014-5
Podczas webinaru przejrzymy zdjęcia typowych i nietypowych zmian na dnie oka. Powiemy też, dlaczego czasami mamy tyle wątpliwości z oceną tego, co widzimy. Przyjrzymy się też badaniom dodatkowym, które pomagają w diagnozie.
Natalia Kucharczyk
Podczas pobytu na Uniwersytecie Kalifornijskim w Davis brała udział w wielu badaniach z użyciem ERG, których efektem były publikacje naukowe.
W czerwcu 2012 r. ukończyła kurs okulistyki weterynaryjnej – 10th Biannual William Magrane Basic Science Course in Veterinary and Comparative Ophthalmology w Raleigh, USA.
W 2016r. uzyskała tytuł specjalisty chorób psów i kotów.
Od października 2017 do grudnia 2019 zaczęła intensywne staże w kierunku egzaminu na panelistę ECVO, które obejmowały wyjazdy co 2 miesiące do dyplomatów okulistyki weterynaryjnej ECVO – głównie prof. Petera Bedforda, jak i Ernsta-Otto Ropstada oraz Clausa Bundgaarda Nielsena i polskiego panelisty ECVO – Jacka Garncarza.
Efektem tych wyjazdów były dwie publikacje naukowe oraz zdany w styczniu 2020 r. trójstopniowy egzamin na panelistę ECVO, który upoważnia do wystawiania międzynarodowych certyfikatów ECVO.
Od 2024 r. jest członkiem komisji egzaminacyjnej ESE ECVO.
Ocena żywieniowa u kotów obejmuje kompleksową ocenę diety, kondycji ciała i ogólnego stanu zdrowia, co pozwala dokładnie określić ich wymagania żywieniowe i wykryć wszelkie niedobory lub nadmiary. Regularne oceny są kluczowe dla utrzymania optymalnego stanu zdrowia, zapobiegania chorobom i skutecznego postępowania przy wszelkich problemach zdrowotnych za pomocą spersonalizowanych planów dietetycznych. Zalecając zrównoważoną i odpowiednią dietę, zespoły weterynaryjne mogą znacząco poprawić jakość życia kotów i ich ogólny dobrostan.
W tym odcinku Vetspresso przyjrzymy się artykułowi opublikowanemu w kwietniu 2019 r., który jest poświęcony sposobom przeprowadzania oceny żywieniowej u naszych kocich pacjentów.
Weź orzeźwiający łyk „Vetspresso” i dowiedz się, jak możesz zastosować te przydatne informacje w swojej praktyce weterynaryjnej, oglądając film związany z tym tematem z udziałem naszej „baristki” Vetspresso, Mélanie Normand, DVM.
Inne źródła
Podczas webinaru przestawione zostanie dietetyczne wsparcie terapii chorób przewodu pokarmowego u psów i kotów, z punktu widzenia kogoś, kto leczy zwierzaki. Chodzi o to, że dieta jest bardzo istotnym WSPARCIEM terapii lekami i suplementami. Oczywiście bywają przypadki różne: w przypadku nietolerancji pokarmowej można dyskutować o tym co jest ważniejsze; w przypadku wrzodów żołądka ważna jest nie tyle dieta, co sposób żywienia i częstotliwość posiłków; w przypadku problemów z trzustką należy rozważyć odstawienie pokarmu.
Przedstawione zostaną różne aspekty i podejścia do problemu żywienia w chorobach przewodu pokarmowego oraz pokazać, że nie zawsze ten kto robi „inaczej niż wszyscy”, robi źle.
Piotr Sławuta, dr hab., prof. uczelni UPWR w Katedrze Chorób Wewnętrznych, z Kliniką Chorób Psów i Kotów, specjalista chorób psów i kotów.
Główne kierunki prowadzonych badań to:
- zjawisko zachowania równowagi równowagi kwasowo zasadowej (RKZ) różnych gatunków zwierząt, oraz jej zaburzeniach
- wczesna diagnostyka chorób nerek u psów kotów
- żywienie i dietetyka psów i kotów
Choroba przyzębia jest częstym rozpoznaniem u psów (a także kotów). Rzeczywista częstość występowania choroby przyzębia jest prawdopodobnie znacznie wyższa od zwykle opisywanej, przy uwzględnieniu, że pełne badanie jamy ustnej i zdjęcia rentgenowskie zębów można wykonać tylko w znieczuleniu ogólnym. Poprzednie badania psich pacjentów badanych w stanie pełnej świadomości wykrywały chorobę przyzębia u 10–20% zwierząt. Inne badania oceniające pacjentów poddanych znieczuleniu ogólnemu, umożliwiające dokładną ocenę jamy ustnej, wykazały, że choroba przyzębia występowała u 44–100% psów.
W badaniu analizowanym w tej Naukowej migawce: „Association of periodontal disease with breed size, breed, weight, and age in pure-bred client-owned dogs in the United States” (Związek choroby przyzębia z wielkością rasy, rasą, masą ciała i wiekiem u psów rasowych należących do klientów placówek weterynaryjnych w Stanach Zjednoczonych) oceniono występowanie choroby przyzębia w znacznie większej kohorcie pacjentów niż jakiekolwiek inne badanie tego rodzaju.
- W badaniu tym uwzględniono ocenę dokumentacji medycznej z sieci szpitali dla zwierząt Banfield w okresie pięciu lat (2010–2014).
- Przebadano 5 787 581 psów podczas 31 306 476 wizyt.
- Do udziału w badaniu wybrano 60 ras psów; 2 841 038 psów zbadanych podczas 14 746 691 wizyt.
- Pacjentów podzielono na klasy wagowe: rasy bardzo małe (<6,5 kg), małe (od 6,5 kg do 9 kg), średnie mniejsze (od 9 kg do 15 kg), średnie większe (od 15 kg do 30 kg), duże (od 30 kg do 40 kg) i olbrzymie (>40 kg).
- Dokonano oceny dokumentacji medycznej pod kątem rozpoznania choroby przyzębia.
- Prawdopodobieństwo choroby przyzębia było pięciokrotnie większe u psów ras bardzo małych niż u psów ras olbrzymich (p<0,0001).
- Większość ras dotkniętych chorobą przyzębia należała do grup ras bardzo małych, małych i średnich mniejszych.
- Dodatkowe czynniki ryzyka choroby przyzębia w tym badaniu obejmowały starszy wiek, nadwagę i czas od ostatniego leczenia przyzębia.
- Badania wykazały również wyższą częstość występowania choroby przyzębia u ludzi z otyłością.
Poprzednie badania o znacznie mniejszym zasięgu wykazały, że psy małych ras są bardziej podatne na choroby przyzębia niż psy ras większych. Zęby małych psów są proporcjonalnie większe niż zęby psów dużych, co może prowadzić do ich stłoczenia i zwiększonego gromadzenia się płytki nazębnej ze względu na proporcjonalnie większą powierzchnię zębów u psów mniejszych ras. Wyniki tego badania nie są zaskakujące, ale duża liczba ocenionych zapisów dokumentacji medycznych sprawia, że zebrane informacje są cenniejsze niż te zgromadzone w poprzednio przeprowadzonych badaniach o mniejszym zakresie. Powinno się omawiać zdrowie jamy ustnej i opiekę stomatologiczną u wszystkich pacjentów na wczesnym etapie relacji z klientem i jego zwierzęciem. To badanie podkreśla, jak ważne jest dla lekarzy weterynarii edukowanie klientów posiadających psy mniejszych ras, aby umożliwić im zmaksymalizowanie zdrowia jamy ustnej ich zwierząt.
Piśmiennictwo
Wallis C, et al. Association of periodontal disease with breed size, breed, weight, and age in pure-bred client-owned dogs in the United States. Vet J. 2021;275:105717.
Przeszczepy mikroflory jelitowej (FMT) to metoda terapeutyczna stosowana coraz szerzej w praktyce lekarsko weterynaryjnej, głównie w terapii chorób przewodu pokarmowego. W czasie webinaru omówimy wskazania do zastosowania transferów mikroflory, sposób ich przeprowadzania i przygotowania materiału oraz doboru dawców. Wspomnimy również o innych potencjalnych zastosowaniach FMT, poza przyczynami gastrycznymi.
dr Pola Borusewicz – absolwentka Wydziału Medycyny Weterynaryjnej we Wrocławiu, obecnie pracuje w Katedrze Chorób Wewnętrznych z Kliniką Koni Psów i Kotów Wydziału Medycyny Weterynaryjnej Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu.
W 2018 r uzyskała stopień doktora nauk weterynaryjnych, broniąc rozprawy doktorskiej pt.: „Zastosowanie wysokopolowego rezonansu magnetycznego w diagnostyce zmian rozrostowych miąższu wątroby u psów”.
Stażystka w renomowanych europejskich klinikach (Department of Equine and Small Animal Medicine, Helsinki, Finlandia; The Queen’s Veterinary School Hospital, Cambridge, Wielka Brytania), gdzie miałam okazję uczyć się i współpracować z najbardziej uznanymi autorytetami z zakresu gastroenterologii weterynaryjnej m.in. prof. Thomasem Spillmannem, prof. Penny Watson, prof. Nickiem Bexfieldem.
Autorka kilkudziesięciu publikacji naukowych, popularnonaukowych oraz doniesień na konferencjach krajowych i zagranicznych, a także wykładowca na konferencjach dla studentów i lekarzy praktyków oraz członkiem Polskiego Stowarzyszenia Lekarzy Weterynarii Małych Zwierząt (PSLWMZ) i Society of Comparative Hepatology (SCH).
